Regiligieuze belevenissen

En opnieuw was het Benedictijnenklooster gesloten. Wellicht heb ik gisteren de letters pm gemist bij het lezen van de cijfers 6.45. Iets wat mij herinnerde aan een uitspraak van een collega die mij ooit heeft uitgelegd dat predikanten (af en toe) slecht lezen. Dus ging ik op zoek naar een andere kerk. Op weg naar de Christelijke- ging ik door de Armeense wijk. Daar kwam ik langs de kerk van St. Jacques en mocht ik de dienst bij wonen. Passend bij de oosterse liturgie was de kerk rijkelijk versierd met veel iconen, wierookverspreiders, olielampen en kleden. De orde van dienst bestond uit zingen en zingend lezen. Een koor van 50 mannen van vooral bassen zong God toe. En de gemeente, ............ die was er niet. Ja, ik! Vrij van elke voorkennis liet ik mij een uur onderdompelen in de gezangen en psalmen. Alleen toen ik bleef zitten tijdens een lied, dat ws. een gezongen lezing was, kwam er iemand vragen of ik wilde gaan staan.
Gaandeweg de dienst kwamen de vragen weer op
voor wie mensen
op welke manier
God dienen
en waartoe eigenlijk?
In de doopsgezinde broederschap (waar vrouwen wel een vaste plek hebben) leven er zorgen over de voortgang van de gemeenten. Een belangrijke graadmeter om de overlevingskans te bepalen is de kerkgang. Met de ervaring van vanochtend, waar ik als enige toehoorder onderdeel was van de dienst, speelt dat voor mij een nog mindere rol van betekenis dan die al had. Hier in Jeruzalem zie je iedere dag een veelheid van manieren hoe mensen God dienen. De vraag is echter: "Welke past bij jou?" Waarbij je op de plek niet weg kunt komen met de mededeling: "ik geloof niet in God, en dus gaat mij de situatie hier niets aan." De vraag verandert dan in: "Hoe doe jij aan God?"
Na deze vroege dienst bezocht ik de Evangelisch Lutherse gemeente in de Verlossingskerk. Er klonken woorden van liefde uit 1 Korinte 13. Zoekend naar wederzijds gelijkwaardige ontmoetingen nodigde de voorganger de toehoorders uit de nabijheid op te zoeken van elkaar. Door het verlangen naar nabijheid is er een basis voor erkenning van de ander, die met jou leeft in deze wereld. Wie zich aan dit verlangen onttrekt distantieert zich van het leven als samenleving. Tot zover een stukje preek dat ik tevens onderschrijf. Ik was verheugd om deze woorden te bekrachtigen met het vieren van het avondmaal. Opnieuw een bijzondere ervaring.
Na de dienst heb ik kennis kunnen maken met Diet Koster. Een doopsgezinde zuster die zich in Jeruzalem thuisvoelt in haar geloof bij de Lutheranen. Voor de meeste doopsgezinden is zij (zeker van naam) een bekende. Tot gisteren toe ook voor mij. Ze vertelde dat zij 45 jaar geleden naar Israël is gegaan om in Betanië te werken in een opvanghuis voor kinderen vanaf 12 jaar. Tot die leeftijd konden zij daar opgevangen worden. Daarna moesten zij hun eigen weg zoeken. De ervaring leerde dat deze leeftijd te jong was om een bestaan op te bouwen en dus werd er gezocht naar iemand die hen langer kon opvangen zodat zij ook langer onderwijs zouden krijgen. Met veel passie heeft Diet zich hiervoor ingezet. En nog altijd heeft zij goede contacten met de kinderen die zij heeft begeleid en mag zij zich oma weten over 80 kleinkinderen. Na haar pensioen heeft zij dit werk doorgegeven aan een ander.
Na deze ontmoeting ging ik langs het hostel waar de beide delegatieleiders juist waren aangekomen. Omdat de andere delegatieleden pas op maandag aankomen kon ik nog naar het Hadassah ziekenhuis om de gebrandschilderde ramen te zien die Marc Chagall heeft gemaakt van de twaalf zonen van Jacob. Na een korte kennismaking wilde Esther, één van de delegatieleiders, graag met mij mee. Nadat zij haar bewondering had uitgesproken dat ik het lef had om me met de auto door Jeruzalem te begeven reden we naar het ziekenhuis. Hoewel de rit langer duurde dan verwacht hebben we een half uur het licht door de 12 ramen naar binnen zien komen. Voor de derde keer had deze zondag ervaring die ik als een spirituele belevenis heb ervaren.
Met het inleveren van de auto heb ik mijn individuele voorbereidingsreis op de delegatie afgesloten. Een reis met zoveel bijzondere ervaringen die ik niet meer zal vergeten.

Vermoeid van alle belevenissen heb ik samen met de delegatieleiders Esther en Bob de dag afgesloten met een maaltijd in een Arabisch/Palestijns restaurant samen. Tijdens de maaltijd hoorde ik over de verschillende activiteiten die we tijdens de delegatie gaan ondernemen. Uit de uitwisseling tussen Esther en Bob bleek dat de situatie in Palestina weer verder verslechterd is. Wat dit precies voor ons programma gaat betekenen in het programma en onze ervaringen ga ik samen met de anderen de komende dagen ondervinden. Met een gezonde spanning zie ik er naar uit mijn eerste ervaringen aan jullie door te geven.