Terug in Jeruzalem

Vrijdag begon om 4.30 uur al vroeg. In het donker naar boven om de zonsopgang te zien vanaf de Massada. De burcht waar verschillende heldenverhalen over zijn ontstaan. In 40-4 v. Chr. vluchtte Herodes naar deze bijna onneembare plek in de woestijn omdat het daar niet meer veilig was voor hem. Vanaf 73 n. Chr. Kwamen de tongen pas echt los omdat volgens overlevering het drie jaar geduurd heeft voordat de Romeinen de vesting konden overmeesteren en het laatste joodse verzet hadden gebroken. Ik het in bezit nemen van hun oorlogsbuit vonden zij enkel dode lichamen. Zij hadden massaal zelfmoord gepleegd.
Voor mij slechts een uurtje berg op. Dit keer wel met voldoende water. Om 5.45 uur had ik een plek gevonden om de zon aan de andere kant van de Dode Zee over de Jordaanse bergen te zien verschijnen. Tijdens de ochtendwandeling over het terrein viel het op dat ondanks (of misschien wel doordat) er zo weinig water is in de woestijn er veel badruimtes zijn gemaakt om er (ritueel) te baden. Met een ingenieus kanaalsysteem werd het regenwater verzameld in de enorme waterbekkens. Blijkbaar viel er in de regentijd voldoende water om de droogte door te komen. Aan het landschap te zien is het er de meeste tijd droog en warm. Ik was dan ook blij toen ik om 9.00 uur weer beneden was om te douchen en te ontbijten.
Daarna wee terug naar het Noorden. Nu met daglicht langs de Dode Zee. Het blijft een indrukwekkend landschap met grote rotsformaties, allerlei spelonken in de bergen en grote zoutheuvels. Wat een verschil met Nederland. Daar is langzamerhand zout te weinig om te strooien moeten wij ons tegen het water beschermen. Terwijl hier de Dode Zee steeds maar zouter wordt en er een harde strijd wordt gevoerd om het het water. Tegen die achtergrond zijn er dan ook nog steeds stemmen die boos klinken als deze vertellen dat De Israëlische overheid water verkocht heeft aan Jordanië tijdens een vredesproces dat nooit is uitgevoerd.
Bij Qumran had ik nog even tijd om het oude klooster van de Essenen te bezoeken. Vanaf 160 v. Chr. vestigden joodse gelovigen zich in deze oude vesting om in verbinding met God landbouw te bedrijven en de bijbelse boeken over te schrijven. Zij hebben dit tot gedaan tot 68 n. Chr. toen de Romeinen de nederzetting verwoestte. Uit de opgravingen is ook hier gebleken dat er naast het werk op het veld en aan de studietafel er veel tijd ging naar het (ritueel) baden. Iedere keer voor het eten gingen de mensen in bad. Niet zo zeer om schoon te zijn, maar uit eerbied voor het eten dat zij door geloof en het aandachtig geleverde werk van God hadden gekregen.
In het besef dat zij als gemeenschap wel een keer verjaagd zouden worden van deze plek hebben de bewoner 800 boekrollen verstopt in 11 grotten in de buurt. Deze zijn bijna 2000 jaar later tussen 1947 en 1956 gevonden. Sinds de toevallige ontdekt door een herdersjongen worden de teksten nauwkeurig onderzocht door verschillende onderzoekscommissies.
Met het verlaten van Qumran liet ik ook de woestijn (voorlopig) achter mij.
Na 33 jaar op naar Jeruzalem. Naar mijn afspraak met een vertegenwoordiger van "combatants for peace" om met een vredesmars mee te lopen tegen de toenemende ontruiming en sloop van Palestijnse dorpen en boomgaarden. Door verschillende tegenvallers onderweg zoals een weigerende telefoon en GPS moest ik dit contact helaas voorbij laten gaan. In hoeverre het regelmatig verplaatsen van Israël naar Palestina daar een rol van betekenis in heeft kan ik niet overzien.
Dus ben ik verder naar de stad gereden om mij voor het sabbatsmaal te melden bij het hostel. Dicht bij de Damascus Gate in de oude stad. Het was tussen de winkeltjes lastige zoeken dan ik echt, dus was ik blij dat ik dit nog gedaan had bij daglicht. Nadat ik mij genesteld had in deze herberg nog even de stad in gegaan op weg naar een oud klasgenoot van mijn vader. Hannah en Abraham hadden mij uitgenodigd voor de maaltijd. Waar ik verwachte een rustig huishouden binnen te komen was ik verrast door de vele gasten. Vrienden en familie zaten geanimeerd met elkaar te praten met een bordje op schoot, liepen af en toe naar de tafel om wat eten te halen en namen van de gelegenheid gebruik een andere stoel te zoeken voor een volgende ontmoeting. Omdat ik vanwege de geplande vredesmars mijn T-shit van "Givat Haviva" die ochtend had aangedaan bleek dat een mooie aanleiding om te vertellen over mijn aandeel in het vredeswerk. Na korte tijd begreep ik dat deze mensen mij meer konden vertellen over de verschillende initiatieven, de werkzaamheden voor vrede en het verwerken van oorlogsverleden dan ik aan hen. Waarbij het niet verwonderlijk is dat in het huis van een schilder verschillende kunsten zo'n belangrijk hulpmiddel zijn dat kunst met een hoofdletter geschreven kan worden.
Kortom een bijzondere avond die voor mij eindigde met een mooi geschenk van de inmiddels 92 jarige schilder. Een geschilderde "hop", de nationale vogel van Israël.
Tijdens de avondwandeling richting de "Damascus Gate" vrijmoedig door de verschillende wijken van de oude stad gelopen om me weer wat te oriënteren op dit religieuze middelpunt van de wereld waar joden, christenen en moslims zowel met als naast elkaar leven.
Ik ben benieuwd of ik morgen naast alle drukte van dit geloofscentrum ook een plek kan vinden voor stilte.