Een dag van uitersten

Vandaag voelde ik me een Amerikaan die in zo'n kort mogelijke tijd, zo veel mogelijk bezienswaardigheden wil zien. Thuis noemde wij dat "Europa in een week". Gelukkig is Israël niet zo groot als Europa. Maar als je met de auto van noord naar zuid rijdt zit je de meeste tijd in zo'n ding. Daarnaast moet je in de planning rekening houden dat het om 16.00 uur donker is en de musea dicht gaan. De dag begon met een schitterende zonsopgang boven het meer van Galilea. Na een leuke ontmoeting met de gastvrouw van het appartement ben ik naar Tabgha gereden. De plaats waar volgens de overlevering de brood vermenigvuldiging heeft plaats gevonden. In het vloermozaïek zijn de originele steentjes gebruikt van de oude kerk uit de zesde eeuw. Na mijn ervaring met de kraanvogels gisteren, heb ik in deze kerk ook extra aandacht gegeven aan het mozaïek van de pauw. Beiden staan symbool voor eeuwig leven. Ik vond het een mooie gelegenheid om een lichtje op te steken.
Na dit bezoek ben ik op aanraden van mijn collega Leuny naar een grotkerk gegaan in een Arabische deel van Israël. Bij het naderen van het dorp Harariet werden de wegen voelbaar slechter en de bermen vuiler. Ongeveer 10 kilometer voor mijn bestemming reed ik de stad Arrabe binnen. En wat was ik verheugd met het het beeld voor de middelbareschool als je stad inrijdt. Het visioen van Jesaja. Dit keer een Arabier met een duif in de hand die naar boven wijst en een ploeg in de andere. Dit keer niet het macho beeld dat voor de VN staat die een mega hamer in de hand heeft en een zwaard dat in een snoeischaar verandert. Het visioen blijft mensen inspireren.
Na het vervolgen van mijn weg kwam ik na enig zoeken bij de grotkerk. Tijdens de wandeling naar het kerkje waren er alleen geluiden uit de natuur hoorbaar. In de grot zelf was het zo oorverdovend stil dat ik me er overweldigd door voelde. Een heel bijzonder ervaring voor in een gouden lijstje en om te onthouden. Want zoals dat gaat met mooie ervaringen, je mag ze meenemen als je verder gaat. Je kan er niet blijven.
Ik had nog een lange reis voor de boeg. Dwars door Palestina naar Massada. Met onderweg een korte stop in Jericho. Als niet-Israëliër mag ik deze stad bezoeken. Even kijken of het vluchtelingenkamp uit 1948 nog bestaat. Voor zover ik het heb kunnen zien is het volledig verdwenen. Althans, het is herbouwd. Met financiële steun uit onder andere de EU. Wel kijken de bewoners vanuit de droge woestijn nog steeds uit op het groene deel van Jericho. Iets wat op meer plaatsen zichtbaar is op de Westbank. Als je vanuit het noorden de grens oversteekt lijkt het net alsof de kraan is dicht gedraaid. De enkele oases van de nederzettingen zijn opvallend zichtbaar beveiligd, evenals de Jordaanse grens.
Eenmaal bij de Massada aangekomen was het een drukte van jewelste. Samen met drie Amerikanen deden we een poging ons niet te laten storen door de disco die onder onze slaapkamer werd gehouden voor busladingen kinderen. Gelukkig ging om 21.00 uur de muziek uit. Per slot wilde ik er om 4.30 uur uit om voor zonsopgang boven op de Massada te zijn. Het schrijven aan het weblog heb ik helaas niet meer af kunnen krijgen. Daarvoor was ik te moe. Daarnaast heb ik waarschijnlijk onvoldoende de warmte in acht genomen en te weinig gedronken. Of iets verkeerds gegeten. Ik was in ieder geval blij dat ik op bed lag en ben rustig in slaap ben gevallen.