Een hernieuwde ontmoeting met Hebron

Na alle ervaringen van gisteren ben ik vanochtend vroeg weer naar de Armeense kerk gegaan. Met in herinnering de prachtige gezongen liturgie was ik benieuwd of ik nu weer de enige bezoeker was. En ja hoor. Behalve de ongeveer 50 leden van het koor was er niemand in de ruimte. Af en toe kwam er wel een bezoeker langs ook snel weer weg ging nadat hij een gebed had uitgesproken en een kaarsje had aangestoken. Een uur lang heb ik me onderdeel gevoeld van de deinst. Daarna liep ik verder naar de klaagmuur. Met mijn eigen keppeltje op werd ik onderweg op het plein twee maal gevraagd met een groepje mee te bidden. Ik wilde echter mijn eigen gebed uitspreken en een briefje in de voegen tussen de stenen achterlaten.
Terug in het hostel nog iets ontbeten en alle spullen bij elkaar gezocht. Bepakt en bezakt wandeleden we naar het busstation om naar Hebron te gaan, of zoals de Arabieren deze stad noemen Al Khalil. Om deze stad, die 30 kilometer verder op ligt, te bereiken hadden 1,5 uur nodig. Eerst met de lijnbus naar Bethlehem. Daarna met een korte zoektocht naar een 8 persoonsbusje naar Hebron. Omdat chauffeur geen vergunning had om toeristen te vervoeren kregen we de toeristische route aangeboden. Onderweg legde de 40 jarige chauffeur graag uit dat hij geen vergunning kon krijgen omdat hij rond zijn twintigste twee jaar in de gevangenis had gezeten. Na de verhalen die ik de dag ervoor had gehoord bedacht ik me dat er maar heel weinig Palestijnse mannen zijn die niet vast hebben gezeten.
Tot twee geleden was hij vrachtwagen chauffeur, zo zei hij, maar dat sinds een ongeluk waarbij zijn eigen vrachtwagen total-loss was gereden hij geen werk meer had. Daarom deed hij dergelijke illegale ritjes waarbij hij verschillende mensen had die hem ritten aanboden. In Hebron liepen we naar het appartement van het CPT. Inmiddels hebben de werkzaamheden aan het riool zich inmiddels verplaatst. De bouwput bij het appartement is inmiddels netjes afgewerkt. Het hek dat vorig jaar nog naast de deur stond was weg. De muur die er toen ook al stond is nu de enige afscheiding naar de voormalige hoofdstraat. Daarentegen is de straat die naar de markt leidt nu helemaal open gebroken.
Nadat we onze spullen in het appartement hadden gebracht gingen naar de Ibrahim moskee. Om daar te komen moet je door twee checkpoints. Bij de eerste lieten de soldaten gemakkelijk door. De tweede moest ook nog even wachten omdat de soldaat precies wilde weten wat onze plannen waren. Toen duidelijk werd dat wij enkel de moskee wilde bezoeken, kregen we toestemming om door de smalle doorgangen naar binnen te gaan. De moskee waar het herdenkingsmonument van Abraham en Sara. Stond. Vandaag leek het gebedshuis een huis van ontmoeting te zijn. In een deel van de moskee zaten ongeveer 10 vrouwen heftig te discussiëren. Gespannen liepen er enkele mannen rond die af en toe instructie gaven en ons af en toe vroegen of we al klaar waren om te vertrekken. Toen bleek dat, evenals vorige week, er een groep van 50 religieuze toestemming hadden gekregen om vanaf de joodse zijde door de moskee te wandelen langs de gedenktekens van de aartsvader en moeder. Omdat dit soort beslissingen kunnen leiden tot harde confrontaties staat er naast het aantal deelnemers het dubbele aantal veiligheidsagenten naast om de settlers te beschermen Deze bewoners van de nederzettingen moeten immers beschermd worden. Inmiddels kwamen drie soldaten (met schoenen aan) al een kijkje nemen of alles naar wens verliep. Omdat wij nog boodschappen moesten doen voordat het team ons ging uitleggen welke vredeswerkzaamheden zij deden, gingen we naar het appartement.
Toen we er bijna waren kreeg ik nog een koude douche. Een bouwvakker en ikzelf lette even niet op bij het slijpen van een waterleidingbuis waardoor ik een flinke straal water over me heen kreeg.
Eenmaal binnen gekomen vertelde de teamleden dat na 17 jaar CPT in Hebron er 129 barrières in de stad zijn die moeten voorkomen dat Palestijnen naar plaatsen kunnen die te dicht in de buurt van settlement in de stad kunnen komen. Het afgelopen zijn er 3 checkpoints bijgekomen en zijn tijdelijke sluitingen van doorgangspoorten nu definitief geworden. Op het dak van het appartement, waar we een mooi uitzicht hebben over de stad. De militaire post mag natuurlijk niet gefotografeerd worden.
Na de introductie was er even tijd om spullen klaar te leggen. Daarna gingen we naar Leyla voor een heerlijke maaltijd. Ondertussen vertelde zij hoe zij vanaf het platte land 10 jaar naar Hebron was gekomen. Sinds die rijd is het leven er hier alleen maar moeilijker op geworden. Samen met 150 vrouwen is zij een coöperatie begonnen met allerlei handwerken. Mensen trekken weg en prijzen stijgen. In de vrijgekomen huizen gaan settlers wonen en die den geen boodschappen bij haar. De zaken gaan moeizaam, maar ze verliest haar geloof, vrienden en humor niet. Drie pootjes die haar op de been houden.
Vanzelfsprekend gaan we deze week nog een keer naar haar toe in de winkel.
Tot zover onze eerste ontmoeting met deze gespannen stad.