Nu verder......
Door: NJC.
10 November 2016 | Israel, Tiberias
Na een vorstelijk ontbijt heb ik vanmiddag met moeite afscheid genomen van de mensen in de kibbutz. Tijdens de gesprekken die ik gisteren en vandaag heb gevoerd kwamen er bij mij, als ook bij de ander, allerlei herinneringen boven. Gisterenavond heb ik uitgebreid gegeten met de kleindochter van de voormalige bibliothecaresse die mij heeft gewezen op de boeken Exodus van Leon Uri's en de Bron van James Mitchener. Zij heeft me ooit verleid deze dikke boeken te lezen met de uitnodiging: "Als je ons echt wil leren kennen, moet je beginnen met het lezen van deze boeken". Het waren in de bibliotheek de enige Nederlandse boeken en in mijn herinnering heb ik er toen van genoten.
Maar ook heb ik gesproken met mensen die met enige weemoed over de veranderingen vertellen. De sociale gelijkheid van weleer is uit beeld geraakt. De bewoners zijn nu persoonlijk verantwoordelijk voor hun eigen inkomsten. De volunteers, die op de kibbutz werkten voor brood, bed en bad, zijn er niet meer. Een deel van de grond is verkocht om te kunnen investeren in efficiëntere visverwerking industrie. Nog meer mensen dan in het verleden werken buiten de kibbutz en het zware en niet aantrekkelijke werk wordt door mensen gedaan die niet met kibbutz verbonden zijn.
De andere kant van deze veranderingen is dat de kinderen en kleinkinderen van de grondleggers van de kibbutz weer terugkomen naar huis. Iets wat het gemeenschapsgevoel juist voedt. Dit jaar zijn er 32 woningen gebouwd. Daar komen er volgend jaar nog eens 50 bij, zo is mij gezegd.
Tijdens de ochtendwandeling werd ik aangesproken door een man die zijn boeken graag wil verkopen. Omdat alles in het Hebreeuws was geschreven, dacht ik dat ik mijn weg snel kon vervolgen. Echter toen hij trots een Engelse versie van een boekje liet zien, werd ik geraakt. Hij had een fabel geschreven. Met verschillende vogels vertelde hij over het verlangen dat buren geweldloos met elkaar omgaan. De illustraties had hij bij rond zijn eigen huis gefotografeerd. Toen hij ontdekte dat ik uit Nederland kwam vertelde hij trots dat er ooit een tentoonstelling was geweest in Oisterwijk. Ik vroeg hem of die georganiseerd was via een kunstenaar die jarenlang naar de kibbutz kwam. Mosje bevestigde dit en werd emotioneel. Deze kunstenares, Franka, had veel voor hem betekent voordat zij aan enkele jaren geleden aan kanker is overleden.
Ook sprak ik nog een vrouw van mijn leeftijd die ik Nederlands hoorde spreken. Zij vertelde 40 jaar geleden naar de kibbutz te zijn gekomen. Zij had hier haar man leren kennen, kinderen gekregen en was nu in het rijke bezit van kleinkinderen. In de hoop dat haar kleinkinderen, in tegenstelling tot haar eigen kinderen, iets mee zouden krijgen van hun Nederlandse achtergrond sprak zij Nederlands met hen.
Tijdens de autorit naar het noorden had ik mooi de tijd de gedachten weer te ordenen voor het volgende uitje. Ik had mijn plannen weer gewijzigd en reed opnieuw langs Megiddo zonder te stoppen, om tijdig bij een groot open vogelreservaat te zijn in Magadon Halu Lake. En inderdaad heb ik daar duizenden kraanvogels om me heen zien eten, opstijgen, vliegen en weer landen terwijl zij dicht bij elkaar een plekje zochten voor de nacht. Mijn gedachten gingen naar de tekst "maak je niet bezorgd , kijk naar de vogels in de lucht, ze zaaien niet, ze oogsten niet en vullen geen voorraadschuren. Het is jullie hemelse vader die ze voedt. Maak je dus geen zorgen voor de dag van morgen, want de dag van morgen zorgt wel zichzelf.
Er wordt op dit moment onderzoek gedaan hoe dat komt dat de kraanvogels nu langer in dit drooggelegde moeras blijven dan vroeger. Toen bleek dat het voor landbouw ongeschikt was en er veel trekvogels kwamen is er een vogelreservaat van gemaakt.
Daarna ben ik snel naar mijn nieuwe verblijfsplaats gegaan. Weer een mooie kamer. Gezien de lichten in de verte verwacht ik morgen een mooi uitzicht te hebben.
Voor de maaltijd ben ik in Safed, naar een kosher restaurant gegaan en een heerlijke salade gegeten. Dus voor nu zeg ik: Straks gewoon weer op!
Maar ook heb ik gesproken met mensen die met enige weemoed over de veranderingen vertellen. De sociale gelijkheid van weleer is uit beeld geraakt. De bewoners zijn nu persoonlijk verantwoordelijk voor hun eigen inkomsten. De volunteers, die op de kibbutz werkten voor brood, bed en bad, zijn er niet meer. Een deel van de grond is verkocht om te kunnen investeren in efficiëntere visverwerking industrie. Nog meer mensen dan in het verleden werken buiten de kibbutz en het zware en niet aantrekkelijke werk wordt door mensen gedaan die niet met kibbutz verbonden zijn.
De andere kant van deze veranderingen is dat de kinderen en kleinkinderen van de grondleggers van de kibbutz weer terugkomen naar huis. Iets wat het gemeenschapsgevoel juist voedt. Dit jaar zijn er 32 woningen gebouwd. Daar komen er volgend jaar nog eens 50 bij, zo is mij gezegd.
Tijdens de ochtendwandeling werd ik aangesproken door een man die zijn boeken graag wil verkopen. Omdat alles in het Hebreeuws was geschreven, dacht ik dat ik mijn weg snel kon vervolgen. Echter toen hij trots een Engelse versie van een boekje liet zien, werd ik geraakt. Hij had een fabel geschreven. Met verschillende vogels vertelde hij over het verlangen dat buren geweldloos met elkaar omgaan. De illustraties had hij bij rond zijn eigen huis gefotografeerd. Toen hij ontdekte dat ik uit Nederland kwam vertelde hij trots dat er ooit een tentoonstelling was geweest in Oisterwijk. Ik vroeg hem of die georganiseerd was via een kunstenaar die jarenlang naar de kibbutz kwam. Mosje bevestigde dit en werd emotioneel. Deze kunstenares, Franka, had veel voor hem betekent voordat zij aan enkele jaren geleden aan kanker is overleden.
Ook sprak ik nog een vrouw van mijn leeftijd die ik Nederlands hoorde spreken. Zij vertelde 40 jaar geleden naar de kibbutz te zijn gekomen. Zij had hier haar man leren kennen, kinderen gekregen en was nu in het rijke bezit van kleinkinderen. In de hoop dat haar kleinkinderen, in tegenstelling tot haar eigen kinderen, iets mee zouden krijgen van hun Nederlandse achtergrond sprak zij Nederlands met hen.
Tijdens de autorit naar het noorden had ik mooi de tijd de gedachten weer te ordenen voor het volgende uitje. Ik had mijn plannen weer gewijzigd en reed opnieuw langs Megiddo zonder te stoppen, om tijdig bij een groot open vogelreservaat te zijn in Magadon Halu Lake. En inderdaad heb ik daar duizenden kraanvogels om me heen zien eten, opstijgen, vliegen en weer landen terwijl zij dicht bij elkaar een plekje zochten voor de nacht. Mijn gedachten gingen naar de tekst "maak je niet bezorgd , kijk naar de vogels in de lucht, ze zaaien niet, ze oogsten niet en vullen geen voorraadschuren. Het is jullie hemelse vader die ze voedt. Maak je dus geen zorgen voor de dag van morgen, want de dag van morgen zorgt wel zichzelf.
Er wordt op dit moment onderzoek gedaan hoe dat komt dat de kraanvogels nu langer in dit drooggelegde moeras blijven dan vroeger. Toen bleek dat het voor landbouw ongeschikt was en er veel trekvogels kwamen is er een vogelreservaat van gemaakt.
Daarna ben ik snel naar mijn nieuwe verblijfsplaats gegaan. Weer een mooie kamer. Gezien de lichten in de verte verwacht ik morgen een mooi uitzicht te hebben.
Voor de maaltijd ben ik in Safed, naar een kosher restaurant gegaan en een heerlijke salade gegeten. Dus voor nu zeg ik: Straks gewoon weer op!
-
10 November 2016 - 07:29
Jelle:
wees niet bezorgd!! dankjewel!! -
10 November 2016 - 08:21
Hermine:
Gezellig je zo van dag tot dag te kunnen volgen. Goede reis verder. -
10 November 2016 - 10:07
Gerdie:
Een mooi verhaal van je ervaring in de kibbutz. Goede reis verder! -
10 November 2016 - 17:56
Ria :
Leuk je reisverslag zo te lezen. Ik beleef het met je mee doordat ik zelf ook op sommige plaatsen ben geweest. Mooie verhalen over je ontmoetingen. Jammer dat de kibboets niet meer gerund wordt door vrijwilligers. -
11 November 2016 - 16:29
KarMar:
"Zeil op de wind van vandaag "is dus wel duidelijk in de verhaal.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
