Vredeswerk bij checkpoint

Op zondagochtend hebben we in tweegroepen verschillende checkpoints geobserveerd. Samen met drie andere delegatieleden ben ik om 6.40 uur naar een punt gegaan waar de schoolkinderen doorheen moeten als ze naar school gaan. De jongens en meisjes, maar mannen en vrouwen worden iedere dag allemaal geteld. Op deze manier kan over een langere periode inzicht worden gekregen wanneer er stijgingen of dalingen in het aantal passages zijn. En of deze overeenkomen met mogelijke spanningen in de stad. Na ongeveer 3/4 uur hoorden een soort van korte harde klappen. Waarschijnlijk veroorzaakt door stenen. Direct zagen we dat de soldaten hun geweren klaarmaakten om met traangas te schieten. Ze deden hun helmen op trokken de wijk in om te zien waar het lawaai vandaan kwam. Ook arriveerde er een extra auto van Team International Protection Hebron, de Palestijnse orde en veiligheidsdienst. Wij kregen de aanwijzing een paar stappen naar achteren te gaan de zijstraat in. Even later kwamen de soldaten weet terug en was het na drie minuten weer rustig in de straat. Na een uur gingen we naar een ander checkpoint. Om 8.00 uur keerden we naar het CPT appartement terug voor het ontbijt en de dagopening. Een normale en rustige start van de dag.
Na het ontbijt vertelde de vaste delegatieleden, die voor een periode van drie maanden in Palestina zijn over hun ervaringen in het vredeswerk. Door eerst zelf door de straten te hebben gelopen waar de powerpoint de beelden van laat zien maakt de betrokkenheid bij de mensen voor mij vele malen groter. Op de internetsite van het CPT kan ik ze voor een deel weer terugzien. Vanaf het dak van het gebouw waar CPT het appartement heeft heb je goed overzicht over de stad. De leden konden ons precies aanwijzen in welke huizen de kolonisten wonen en waar de militaire hun basis hebben. Wat mij opviel was dat de verblijfplaatsen van de kolonisten voor het oog kriskras door de stad verspreid liggen In redelijk grote flatgebouwen. Dit blijken voormalige hotels, een school en ziekenhuis te zijn. In de loop van de jaren zijn daar ook andere plekken in de stad bijgekomen, zoals enkele bovenwoningen.
Na de lunch gingen we op bezoek bij iemand die ons verteld over de geschiedenis van de stad. Zijn familie woont al langer in Hebron. Sinds 1967 is het normale leven waarin joden, christenen en moslims al jaren met elkaar leven drastisch verandert. De hoofdstraat is vanaf die tijd afgesloten en ging die slechts enkele keren open. Telkens was er weer een stukje van de stad waar de Palestijnen niet mochten komen. En kwamen er kolonisten die op centrale punten in de stad kwamen wonen. Deze moeten beschermd worden en dus was het leger steeds prominenter aanwezig. Hij vroeg zich hardop af hoe je nu over vrede kunt onderhandelen als je stad en je land wordt volgebouwd met woningen die voorzien worden met de nuts-voorzieningen waar jij al jaren op wacht, terwijl jijzelf ook gewoon belasting betaald. Hij leeft in de verwachting dat zolang er een bezetting is, er verzet zal zijn. Als de overheid je in de steek laat zal dat verzet volgens hem alleen maar groter worden. De organisatie die in 2005 is opgericht en opkomt voor een gelijkwaardige behandeling, wordt als tegenstander van Israël gezien, vertelt hij. Ik heb niet begrepen waardoor dit komt, maar voor mij is het een bevestiging dat de gevoelens achtergesteld te worden verder toenemen met het risico op de daarmee gepaard gaande spanningen. En dan te bedenken, zo verteld hij, dat in 1995 er de verwachting was om, samen met het CPT en de overheid op een geweldloze manier in ongeveer een half jaar een leefbare samenleving te kunnen opbouwen. We zijn nu 21 jaar verder, sprak hij somber.
Onze volgende afspraak was een rondleiding door de stad. We zouden onze gids bij de markt ontmoeten. Toen een aantal van ons naar een checkpoint liet werd ons duidelijk gemaakt dat we die kant niet op konden. Althans de gids niet. Als Palestijn kon hij niet door die checkpoint. Die was alleen voor mensen met een ander paspoort. Tijdens de rondleiding vertelde hij over de veranderingen die de afgelopen jaren hebben plaatsgevonden. Over de komst van de kolonisten en het leger. Over de checkpoints en de manier waarop ze versterkt zijn. De muur die er in de stad is geplaatst en gevolgen voor de afwatering. Over de angst je huis alleen te laten omdat je nooit weet of het bij terugkomst niet is ingenomen. Zoals een gezin dat na een bedevaart naar Mekka ontdekte dat het was bewoond door kolonisten. Toen zij de hulp van het leger inriepen hebben de soldaten de kolonisten eruit gezet om er vervolgens zelf in te blijven wegens veiligheidsredenen. Voor het gezin was het effect hetzelfde. Zij konden er niet meer in. Tot slot hebben we een bezoek gebracht aan de moskee waarin de gedenkplaatsen staan van Sara, Abraham en Rachel. Inmiddels is een deel van de moskee een afgeschermde synagoge geworden.
Al met al een enerverende dag met ook wat ruimte voor de aanschaf van een aandenken voor thuis.