Wat een uitersten in dit land

De vrijdag is voor bijna alle Palestijnen die in Hebron leven een vrije dag. Dan gaan zij niet naar het werk of naar school. Er stond dus in de ochtend geen checkpoint controle op het programma. In plaats daarvan bezochten wij de Shuhadastreet, de voormalige hoofdstraat die de markt met de moskee verbond. die achter het CPT. De meest drukke winkelstraat. Sinds het incident in de Ibrahim moskee uit de negentiger jaren, waarbij een orthodoxe settler, in de moskee zijn geweer leegschoot zijn uit “veiligheidsoverwegingen” vroegere hoofdwegen afgesloten.
Nadat we door het checkpoint zijn gelopen, die alleen door de settlers, toeristen en de achter gebleven Palestijnse bewoners gebruikt kunnen worden, wandelde we door een verlaten deel van de stad. Alle voormalige winkels waren hermetisch afgesloten. Op straat was niemand te zien, behalve een enkele vrouw die het stof uit haar huis naar buiten veegde. Verschillende legervoertuigen stonden langs de kant van de weg en iedere zijstraat had was door een hoge muur afgesloten met een metershoge muur met het daarbijbehorende prikkeldraad. Onderweg werden wij aangesproken door een joodse vrouw. Net als de Palestijnen die wij de afgelopen dagen hebben ontmoet wilde zij graag haar verhaal vertellen. Zij nam ons mee naar het museum waar het verhaal verteld wordt over de geschiedenis van Hebron, de families die generaties met de stad verbonden zijn, er wonen, er zijn omgekomen en op hun manier het beste ervan te maken in deze bizarre stad van zovele uitersten. Ook haar levensverhaal kent dieptepunten en tekens van hoop waarbij haar vader is “vermoord door terroristen” waardoor ze nu de zorg voor haar moeder op zich heeft genezen. Met aan de andere kant de toekomst gerichte aandacht voor de kindergeluiden van de crèche. Ook aan deze kant van de muur hingen foto’s van mensen die door geweld waren omgekomen waardoor het volgens de bewoners in dit deel van de wereld nodig is om de verschillende groepen mensen in de stad zoveel mogelijk uit elkaar te houden.
Na een bijna dagelijks broodje falafel was een meeting met de leden van het vaste CPT team. Zij kwamen uitleggen wat we zouden doen die middag. Na het vrijdagmiddaggebed zijn er meestal wel ergens een opstootje. Het CPT maakt daar foto’s en verslagen van. Met in totaal 13 mensen verdeelden we ons in vier groepen. Iedere groep observeerde verschillende plekken in de buurt van de moskee. Twee groepen waren getuigen van een demonstratie bij een huis dat nog maar pas bewoond is door settlers. De Palestijnse families die daar eerder woonden kunnen er niet meer terugkeren. De demonstratie was was een steunbetuiging van andere settlers die met 1bus elders vandaan kwam. De ene Palestijnse familie die (nog) in het naastliggende pand woont, voelde niet erg op mak.
Tijdens deze demonstratie is de man, Yssa, die wij gisteren op bezoek hebben gehad om te vertellen over zijn organisatie, “youth against settlements”, gearresteerd. Tijdens de zoektocht naar een plek waar hij zat is hij na een half uur weer vrijgelaten. Verder bleef het rustig in de stad. Dwz de gebruikelijke controles van ID and bodychecks. Maar dat is zo gewoon in deze stad dat dit allang niet meer als apart wordt ervaren.
Juist toen ik een begin wilde maken van mijn logboek kwam er een telefoontje dat er in de straat waar de markt eindigt een incident plaats vond. Toen we daar aankwamen zagen we dat de pers ook aanwezig was. Op staat waren er veel soldaten. In de verte hoorden schoten. Verder was het stil. Of eigenlijk juist niet. Het gewone dagelijkse stadsleven met veel taxi’s en getoeter ging gewoon door. Na enige tijd liepen we weer terug naar het appartement.
Later in de middag deed het CPT team een oefening met ons hoe het werken binnen het team kan werken. Onrustig, onregelmatig en onduidelijk. Het resultaat, als je daarvan kan spreken, was dat het belangrijk is om te blijven waarnemen en dit te benoemen. Anders roept het werken in de stad met haar permanente spanning te snel onnodige irritaties op.
Met een heerlijke maaltijd sloten wij de dag weer af.