Een boeren bestaan
Door: NJC
17 November 2016 | Palestina, Bethlehem
De tweede dag begon met een wandeling door de stad. Dit keer naar het plein bij de klaagmuur. Met bedekt hoofd stond ik tussen de vele biddende mensen. Ook ik kreeg de gebedsriem aangeboden. Nadat ik deze bescheiden had afgewezen werd mij gevraagd de man te volgen. We liepen naar een rustige plaats waar hij de zegen over mij uitsprak. Een begin van weer een bijzondere dag.
Na de maaltijd zijn we met de bus naar Bethlehem. Daar werden we opgewacht door een chauffeur die ons de verdere dag zou begeleiden. Als eerste reden we naar een vluchtelingenkamp. In het jeugdcentrum kregen we een uitleg over de situatie in dit kleine gedeelte van de stad. In het kamp Aida wonen 5500 mensen. Het merendeel van hen zijn boerenfamilies uit verschillende delen van Palestina die niet meer op hun land kunnen wonen. Symbool voor de mensen is hun huissleutel. Bij het verrek hebben zij deze meegenomen zodat zij bij thuiskomst altijd hun deur weer konden openen. Sommige van deze sleutels zijn bijna 50 jaar onderweg. Toch hebben de mensen de hoop terug naar huis te kunnen niet opgegeven.
Uit eigen ervaring vertelde hij over de onzekerheden in het kamp. Zoals dat je nooit weet wanneer er soldaten het kamp binnen komen om de huizen te onderzoeken en daarna de mensen in verwarring achter te laten alsof er niets gebeurd is. Ter ondersteuning van de woorden kregen we een recente video te zien met een confrontatie tussen de vluchtelingen en het leger. De beelden gaven goed aan dat dit op dezelfde plek had plaatsgevonden als wij zojuist het gebouw waren binnen gegaan. Na de inleving en de bezichtiging van de tentoonstelling kregen we een rondleiding door het kamp. Wel dubbel voor de bewoners om als bezienswaardigheid bezocht te worden op een plek waar je niet wilt zijn en toch al jaren bent. De behuizing is door de jaren heen wel verandert. Waar in de begin jaren de mensen nog in tenten woonden zijn deze opgeruimd om er kleine betonnen kamers te plaatsen. Deze stonden echter te dicht op elkaar toen was besloten dat in onvoorziene omstandigheden legervoertuigen door de straten zouden moeten rijden. Dus is de hele wijk weer afgebroken en zijn nieuwe huizen gebouwd met bredere straten. Met het slopen van de oude huizen zijn ook de indrukwekkende muurschilderingen verdwenen. Omdat het project nog niet is voltooid zijn een aantal van deze protestuitingen nog duidelijk aanwezig.
Een leven waarin je zichtbaar 24 uur per dag in de gaten wordt gehouden.
Om in het onderhoud te voorzien geven de bewoners lezingen aan ons toeristen en is er een kleine giftshop om de huisvlijt te kopen. Ter ondersteuning van de lezingen is er een fototentoonstelling gemaakt waarop ervaringen uit het kamp zichtbaar worden gemaakt en zijn er enkele beelden van de oude leefomstandigheden op het boerenland. Een bestaan dat op een andere manier zwaar kon zijn.
Daarover hoorde wij in de "tent of nation". De boer Daoud Nassar strijd al jaren tegen de druk om zijn land te verlaten zodat de overheid het kan gebruiken voor een nieuwe nederzetting. Vanuit de levenshouding: "Wat je erft verkoop je niet" doet hij alles wat in zijn macht ligt de grond voor de familie te behouden en zijn vertrek tot het uitstrekte uit te stelen. Inmiddels is de berg waarop zijn familie 100 jaar woont omringd door 5 nederzettingen. Tot nu toe was hij op tijd met het verzoek om uitstel bij de rechtbank neer te leggen, waardoor verdere sloop van zijn olijfboomgaarden voorkomen kon worden. Alleen aan de rand hebben de bulldozers enkele hectaren grond geëgaliseerd en bomen verwijderd.
Nadat Daoud het verhaal had verteld over het familiebedrijf heb ik hem de gebedsketen aangeboden die de doopsgezinden zusters uit Surhuisterveen hadden gemaakt van stukjes deken met verschillende symbolen die verwijzen naar vrede. Een zelfde soort ketting die op de vrijdag voorafgaande aan de vredesweek in de doopsgezinde kerk tijdens de start van de vredesconferentie is aangeboden. En waarvan er ook één is opgehangen in de doopsgezinde kerk in Dordecht. Daoud voelde zich er zeer vereerd mee. Toen hij begreep dat deze gebedsketting uit Nederland kwam vertelde hij dat zijn zaak, die er toe moet leiden dat zijn familie de grond moet verlaten, kort geleden in het parlement aan de orde is geweest. Het zijn belangrijke steunbetuigingen die hem helpen door te gaan met zijn geweldloze verzet en te blijven zitten waar die zit en te vertellen over de verbinding die de mensen uit dit gebied met het land hebben.
Op de terugweg naar het gereserveerde busje zagen we dat er bij één van de nederzettingen weer een uitbreiding gaat plaatsvinden. Op de terugweg naar Jeruzalem zijn we uitgestapt bij het checkpoint om via een smalle toegangspoort van Palestijnse kant van de muur naar de Israëlische zijde te gaan. Na een kort oponthoud zijn we met de stadsbus verder te reizen.
Daar hebben we heerlijk gegeten en en de ervaringen van die dag met elkaar gedeeld. Ik was te moe om nog aan het weblog te werken, vandaar dat dit nu wat verlaat bij jullie is.
Na de maaltijd zijn we met de bus naar Bethlehem. Daar werden we opgewacht door een chauffeur die ons de verdere dag zou begeleiden. Als eerste reden we naar een vluchtelingenkamp. In het jeugdcentrum kregen we een uitleg over de situatie in dit kleine gedeelte van de stad. In het kamp Aida wonen 5500 mensen. Het merendeel van hen zijn boerenfamilies uit verschillende delen van Palestina die niet meer op hun land kunnen wonen. Symbool voor de mensen is hun huissleutel. Bij het verrek hebben zij deze meegenomen zodat zij bij thuiskomst altijd hun deur weer konden openen. Sommige van deze sleutels zijn bijna 50 jaar onderweg. Toch hebben de mensen de hoop terug naar huis te kunnen niet opgegeven.
Uit eigen ervaring vertelde hij over de onzekerheden in het kamp. Zoals dat je nooit weet wanneer er soldaten het kamp binnen komen om de huizen te onderzoeken en daarna de mensen in verwarring achter te laten alsof er niets gebeurd is. Ter ondersteuning van de woorden kregen we een recente video te zien met een confrontatie tussen de vluchtelingen en het leger. De beelden gaven goed aan dat dit op dezelfde plek had plaatsgevonden als wij zojuist het gebouw waren binnen gegaan. Na de inleving en de bezichtiging van de tentoonstelling kregen we een rondleiding door het kamp. Wel dubbel voor de bewoners om als bezienswaardigheid bezocht te worden op een plek waar je niet wilt zijn en toch al jaren bent. De behuizing is door de jaren heen wel verandert. Waar in de begin jaren de mensen nog in tenten woonden zijn deze opgeruimd om er kleine betonnen kamers te plaatsen. Deze stonden echter te dicht op elkaar toen was besloten dat in onvoorziene omstandigheden legervoertuigen door de straten zouden moeten rijden. Dus is de hele wijk weer afgebroken en zijn nieuwe huizen gebouwd met bredere straten. Met het slopen van de oude huizen zijn ook de indrukwekkende muurschilderingen verdwenen. Omdat het project nog niet is voltooid zijn een aantal van deze protestuitingen nog duidelijk aanwezig.
Een leven waarin je zichtbaar 24 uur per dag in de gaten wordt gehouden.
Om in het onderhoud te voorzien geven de bewoners lezingen aan ons toeristen en is er een kleine giftshop om de huisvlijt te kopen. Ter ondersteuning van de lezingen is er een fototentoonstelling gemaakt waarop ervaringen uit het kamp zichtbaar worden gemaakt en zijn er enkele beelden van de oude leefomstandigheden op het boerenland. Een bestaan dat op een andere manier zwaar kon zijn.
Daarover hoorde wij in de "tent of nation". De boer Daoud Nassar strijd al jaren tegen de druk om zijn land te verlaten zodat de overheid het kan gebruiken voor een nieuwe nederzetting. Vanuit de levenshouding: "Wat je erft verkoop je niet" doet hij alles wat in zijn macht ligt de grond voor de familie te behouden en zijn vertrek tot het uitstrekte uit te stelen. Inmiddels is de berg waarop zijn familie 100 jaar woont omringd door 5 nederzettingen. Tot nu toe was hij op tijd met het verzoek om uitstel bij de rechtbank neer te leggen, waardoor verdere sloop van zijn olijfboomgaarden voorkomen kon worden. Alleen aan de rand hebben de bulldozers enkele hectaren grond geëgaliseerd en bomen verwijderd.
Nadat Daoud het verhaal had verteld over het familiebedrijf heb ik hem de gebedsketen aangeboden die de doopsgezinden zusters uit Surhuisterveen hadden gemaakt van stukjes deken met verschillende symbolen die verwijzen naar vrede. Een zelfde soort ketting die op de vrijdag voorafgaande aan de vredesweek in de doopsgezinde kerk tijdens de start van de vredesconferentie is aangeboden. En waarvan er ook één is opgehangen in de doopsgezinde kerk in Dordecht. Daoud voelde zich er zeer vereerd mee. Toen hij begreep dat deze gebedsketting uit Nederland kwam vertelde hij dat zijn zaak, die er toe moet leiden dat zijn familie de grond moet verlaten, kort geleden in het parlement aan de orde is geweest. Het zijn belangrijke steunbetuigingen die hem helpen door te gaan met zijn geweldloze verzet en te blijven zitten waar die zit en te vertellen over de verbinding die de mensen uit dit gebied met het land hebben.
Op de terugweg naar het gereserveerde busje zagen we dat er bij één van de nederzettingen weer een uitbreiding gaat plaatsvinden. Op de terugweg naar Jeruzalem zijn we uitgestapt bij het checkpoint om via een smalle toegangspoort van Palestijnse kant van de muur naar de Israëlische zijde te gaan. Na een kort oponthoud zijn we met de stadsbus verder te reizen.
Daar hebben we heerlijk gegeten en en de ervaringen van die dag met elkaar gedeeld. Ik was te moe om nog aan het weblog te werken, vandaar dat dit nu wat verlaat bij jullie is.
-
17 November 2016 - 20:26
Bernard Van Verschuer :
Beste han,
ik lees bijna dagelijks je berichten. heel interessant maar in het algemeen niet om vrolijk van te worden, hoewel het niet verbazend is als je de krant een beetje secuur leest, maar met deze berichten stel je vast dat er een volk slachtoffer is in een ingewikkelde toestand waar geen enkel zicht is op verandering.
een van mijn kinderen heeft een jaar of vijf geleden een aantal maanden in een kibbutz gewerkt, een aardappel boerderij niet ver van de grens met Gaza. Ze had het er prettig maar ze kwam er tamelijk verward vandaan, niet wetende wat ze er van moest vinden.
In Rotterdam is alles wel o.k. Gisteren trof ik Koen H. die zich afvroeg hoe het met vrijzinnig aan de maas was. ik zei hem dat ik mijn terugtrekken aan Christiane had gemeld met de vraag om het door te geven. dat wist hij niet of leek het niet te weten. ik probeer nu iets nieuws op poten te zetten.
Ik hoop dat je met onbevangen blik en veilig je reis zult vervolgen en
hartelijke groet
Bernard -
18 November 2016 - 12:35
Yvonne:
Dagelijks lees ik je verslag met ervaringen en gedachten. Afgelopen week hadden we in de gemeente een bijeenkomst over Tent of Nations met Bram G. en mijn medereizigsters van dit voorjaar. De situatie staat mij helder bij, toch ook een beetje hoopvol. Vandaag bericht Trouw dat een Nederlander het graf van zijn vader in Israel bezocht; zijn vader had vele joden in de 2e wereldoorlog gered en nu realiseerde de zoon zich dat het graf lag in het herdenkingsbos op de plaats waar in 1948 Palestijnen uit hun huis/dorp waren verdreven: een afschuwelijke confrontatie. We kunnen niet genoeg de verhalen vertellen over de situatie in Israel en Palestina, dank voor jouw verhalen, vredesgroet Yvonne -
18 November 2016 - 17:28
Luc Cuperus:
Hoi Han.. Heel fijn om al je avonturen en indrukken te lezen. Zodra ik er eentje binnenkrijg lees ik deze meteen. Sophie en ik hebben ontzettend veel respect voor je hoe je dit allemaal doet. Keep on going with the good work. Knuffel van je broer(tje). -
21 November 2016 - 14:29
Maarten:
met verdriet en verontwaardiging lees ik de berichten over aanhoudende intimidaties en de effecten van voortdurende onzekerheid. Mooie foto's zoals van jou en Daoud! -
22 November 2016 - 10:04
Wilma:
Beste Han,
Zo nu en dan lees ik je verslagen. Ik ben zeer onder de indruk van je verhalen. Je maakt heel veel mee en dat je dat deelt met ons hier is heel bijzonder om te lezen.
Geweldig om te weten dat de gebedsslinger van 'onze' zusters uit Surhuisterveen een blijk van verbondenheid door deze slinger kunnen doorgeven. Dank voor de foto!
Met een zusterlijke groet, Wilma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
